نظرات ياداشت حقيقتي تلخ - دختري با كوله‏ باري از اميد

+ مجنون خراباتي

ياس بوي مهرباني مي دهد ...

عطر دوران جواني مي دهد *

ياس ها يادآور پروانه اند ...

ياس ها پيغمبران خانه اند *

ياس ما را رو به پاكي مي برد ...

رو به عشقي اشتراكي مي برد *

ياس در هر جا نويد آشتي ست ...

ياس دامان سپيد آشتي ست *

در شبان ما كه شد خورشيد؟ ياس ...

بر لبان ما كه مي خنديد؟ ياس *

ياس يك شب را گل ايوان ماست ...

ياس تنها يك سحر مهمان ماست *

بعد روي صبح، پرپر مي شود ...

راهي شبهاي ديگر مي شود *

ياس مثل عطر پاك نيّـت است ...

ياس استنشاق معصوميّـت است *

ياس را آيينه ها رو كرده اند ...

ياس را پيغمبران بو كرده اند *

ياس بوي حوض كوثر مي دهد ...

عطر اخلاق پيمبر مي دهد *

حضرت زهرا دلش از ياس بود ...

دانه هاي اشكش از الماس بود *

داغ عطر ياس زهرا زير ماه ...

مي چكانيد اشك حيدر را به چاه *

عشق محزون علي ياس است و بس ...

چشم او يك چشمه الماس است و بس *

اشك مي ريزد علي مانند رود ...

بر تن زهرا: گل ياس كبود *

گريه آري گريه چون ابر چمن ...

بر كبود ياس و سرخ نسترن *