سلام همسايه.

سپاس بي کران از آخرين حضور پر مهرتان.

نمي دانم امروز باز دلم هواي نوشتن کرده است نوشتن از زيباترين لحظه ي زندگي

زيباترين لحظه ، لحظه اي است که ببيني در دل يک کويري بي آب و علف جوانه اي

سر از خاک بلندکرده و به خورشيد و آسمان و ابرها سلام مي کند زيباترين لحظه ،

لحظه اي است که صداي زوزه ي باد بر دل کوهسار مي پيچد و گويي بُغضي راه

گلويش را بسته است و خود را به کوهساري زند تا اشکانش جاري شود و از شرّ

بُغض آزاد شود زيباترين لحظه ، لحظه اي است که در نااميد ترين لحظه ي زندگيت

خورشيد اميد بر دلت بتابد و جوانه ي اميد از دلت برويَد. زيباترين لحظه آن لحظه اي

است که حس کني خدا در همين نزدکي هاست در سايه سار درختان سر به فلک

کشيده ي کاج در ميان گلهاي رنگ رنگ باغچه در ميان صداي زوزه ي باد و رعد و برق

آسمان و گريه ي ابر بر زمين خدا اين منم ، گمشده در مه ، ستاره اي سرگردان در

کهکشاني بي انتها ، فرورفته در قعر اقيانوسي عميق و تاريک. من گم شده ام ، من

در دنياي متروک تنهايي خود که تاريک ترين شب ها و ابري ترين روزها را دارد و باد زير

آوار غروب کوچه هايش را دلتنگ مي نوازد گم شده ام. آري من گم شده ام اگر

براستي خواستن توانستن بود محال نبود وصـال! و عاشقان که هميشه خواهانند ،

مي تـوانـستند تنها نباشند و من هم ميروم اي دوستان روزي غريبانه . بدين سان کم

شود از جمعتان يک فرد ديوانه . بله يک شب شبي سرشار طعم آرزوهايم . شبي

که آسمان سرگرم نم نم هاي بارانه . نميدانم که آنگه بعد من اينجا چه خواهد شد.

و با اين خاطرات من چه خواهد کرد اين خانه . دريغا ياسمن ها را چه حالي دست

خواهد داد. و پيغام نبودم را که ميگويد به پروانه . و ميخوانند با هم ناگهان آواز

تنهايي. کبوتر هاي بي لانه قناري هاي بي دانه. و اينبار آخرين شعر مرا با خويش

ميخواند. کسي که منتظر هر روز توي ايوانه ...





با يک پريشان گويي ديگر به انتظار حضور سبزتان مي نشينم در کلبه ي تنهايي خود .


( در سايه سار حق به اميد و آرزوي ديدار )