سر خوش ز سبوی غم پنهانی خویشم

چون زلف تو سرگرم پریشانی خویشم

در بزم وصال تو نگویم ز کم و بیش

چون آینه ، خو کرده به حیرانی خویشم

لب باز نکردم به خروشی و فغانی

من محرم راز دل طوفانی خویشم

یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی

عمریست پشیمان ز پشیمانی خویشم

. . . . . . . . . .

      پ . ن هایی از جنس درد و دل ...

* خدا جون پوسید دلم بس که اونُ با رشته ی امیدت بخیه زدم ! پس کی به داد دلم میرسی ؟؟؟

* من که گفتم گوشتُ بیار نزدیک تر ، نذار نا محرما زمزمه ی التماسمُ بشنون ! ولی تو گفتی ...؟؟؟!!!

* هر وقت فکر میکنم که دیگه دوستم نداری و به یادم نیستی ، با یه تلنگر بهم میفهمونی که ... عاشقمی !

*  همیشه فکر میکردم اونیم که تو میخوای ... ولی یهو متوجه شدم که هنوز اندر خم یک کوچه آواره و سرگردانم ...

*  همه تو حیرتند که چطور یه غنچه ی نو شکفته به یه گل خوشبو تبدیل میشه ! ولی من میدونم که تو برگ برگ وجودش پُر از خاطره ی  ی عشق تو و همین خاطره اونُ میبره تا مرز کمال ...

* یه عمر آرزو داشتم مثل گل یاس سفیدی که تو باغچه ی دلم کاشتم ، پاک و معطر باشم ! اما ... الان میبینم که اون یاس سفید فقط با عطر وجود تو میتونه همه رو مدهوش کنه !!!

ای قلم سوزلرینده اثر یُخ

آشنا دن منه بیر خبر یُخ
                                                       

تو این هوای گرم تابستونی دلم هوای تو رو کرده ، یه دوست ، که بشه باهاش حرف زد ، تو چشماش نگاه کرد و برای پریدن ازش اجازه نگرفت !
یه دوست که بتونه چشمای منُ باز کنه ، احساس منُ لمس کنه و نگاه منُ نسبت به هر چیزی که میبینم بالا و بالا تر ببره ! یه دوست که جرات کنه در اوج با من ملاقات کنه ، دور از هر تردید و ترسی ! دور از هر تصوری که پا در زنجیر خاک داره ، دور از باید ها و نباید ها ...
یه دوست که مثل یه ستاره روشنم کنه ! اسیر زمان و در بند مکان نباشه و هر لحظه منُ به ابدیت پیوند بده ... منُ تا اون ستاره که به من چشم دوخته نزدیک کنه . من از ذوب شدن نمیترسم ، اگه بدونم تا همیشه در قلب یه ستاره خواهم سوخت !
هر دردی کنار یار شیرینه ! تحملش آسون تر ه ! غم آدما غم تنهاییه ! بی همدلی و بی همزبونیه ! نذار از ترجیع بند نمیشه نمیشه گوشتت تلخ بشه !!!

تا خدا هست که همیشه هست

دل به دست غم و نا امیدی مسپار