سر خوش ز سبوی غم پنهانی خویشم

چون زلف تو سرگرم پریشانی خویشم

در بزم وصال تو نگویم ز کم و بیش

چون آینه ، خو کرده به حیرانی خویشم

لب باز نکردم به خروشی و فغانی

من محرم راز دل طوفانی خویشم

یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی

عمریست پشیمان ز پشیمانی خویشم

. . . . . . . . . .

      پ . ن هایی از جنس درد و دل ...

* خدا جون پوسید دلم بس که اونُ با رشته ی امیدت بخیه زدم ! پس کی به داد دلم میرسی ؟؟؟

* من که گفتم گوشتُ بیار نزدیک تر ، نذار نا محرما زمزمه ی التماسمُ بشنون ! ولی تو گفتی ...؟؟؟!!!

* هر وقت فکر میکنم که دیگه دوستم نداری و به یادم نیستی ، با یه تلنگر بهم میفهمونی که ... عاشقمی !

*  همیشه فکر میکردم اونیم که تو میخوای ... ولی یهو متوجه شدم که هنوز اندر خم یک کوچه آواره و سرگردانم ...

*  همه تو حیرتند که چطور یه غنچه ی نو شکفته به یه گل خوشبو تبدیل میشه ! ولی من میدونم که تو برگ برگ وجودش پُر از خاطره ی  ی عشق تو و همین خاطره اونُ میبره تا مرز کمال ...

* یه عمر آرزو داشتم مثل گل یاس سفیدی که تو باغچه ی دلم کاشتم ، پاک و معطر باشم ! اما ... الان میبینم که اون یاس سفید فقط با عطر وجود تو میتونه همه رو مدهوش کنه !!!

ای قلم سوزلرینده اثر یُخ

آشنا دن منه بیر خبر یُخ