ای یگانه آشنای عشق ، ای طلیعه ی بیداری 

به من آموختی که بدانم چه وزنی دارد بودن و چه شوری دارد پریدن

ای چشمه ی جوشان شفقت ، تو ایثار را به صفت کمال آراستی

تا من حقیر در حصار نا شناخته ها خود را پیدا کنم

دستم گرفتی و با الفبای عشق به من آموختی

آن هماهنگی را که تنها پدیده ی متبلور در نظام بودن هاست

هرگز ، هرگز فراموش نخواهم کرد که سفر از فصل تو آغاز نمودم

و در عشق تو خاتمه یافتم . . .