بار خدایا! با دلی شکسته و لبریز از گناه به سویت می آیم... می آیم تا درد دل با تو بگویم... بگویم از لحظه هایی که بودی و ندیدمت، خواندی و نشنیدمت... و اینگونه است که زرق و برق این دنیای وانفسا چشم را کور و گوش را کر می کند!

کوله بار زشتی هایم آنقدر سنگین است که تن را یارای همراهی اش نیست... مهربانا! غزل بخشش و التفاتت را بسیار شنیده ام، از زبان دل همان ها که طوق بندگی ات را بر گردن دارند.

چشمه ی زلال چشمانم گواه آشفتگی ویرانه ی دلم است... شاید این باران مروارید بشوید صدف زنگار گرفته ی دل زمینی ام را...

غفورا! گفته بودی «مرا یاد کنید تا به یاد شما باشم» چه بگویم که تمام لحظه های زندگیم لبریز است از آوای وَ اَسمَع دُعایی اِذا دَعَوتُک...

پی نوشت:

1- دارم امید عاطفتی از جناب دوست/ کردم جنایتی و امیدم به عفو اوست/ دانم که بگذرد ز سر جرم من که او/ گرچه پریوش است ولیکن فرشته خوست/ چندان گریستم که هر کس که برگذشت/ در اشک ما چو دید روان گفت کاین چه جوست/ عمریست تا ز زلف تو بویی شنیده ام/ زان بوی در مشام دل من هنوز بوست/ حافظ بد است حال پریشان تو ولی/ بر بوی زلف دوست پریشانیت نکوست...

2- خدایا! چه خوبست که تو خدایی و من بنده! وگر نه چه تهمت ها که با نام خدایی بر دیگران نمیبستم!

با سطر سطر وبلاگی! اشک ریختم، اشکی به پهنای حسرت های روزگار...

اسفند 85 اولین عشق بازی من و شهدا بود... آنقدر اتفاقی راهی ه راهیان نور شدم که ای نک مفهوم " طلبیدن " را با تمام وجود درک میکنم... البت سریال زیارت های این یک سال از چند ماه قبل شروع شده بود... از آذر 85... قم... جمکران... قم... مشهد... کربلای ایران... قم... جمکران... سوریه... زینب... رقیه... و......

نمیدانم... نمیدانم به کدامین گناه ناکرده اینقدر زجرم میدهد! آری زجر!!! وقتی لایق نباشی و راهی شوی... وقتی آلوده باشی و راهی شوی... وقتی شرمنده از ثانیه های این بیست و چند سال باشی؛ باید هم لطف بیکران خوان کرمش را زجر بدانی...

تنها لطف این زجر سفر ها! وصل بود... به هم او که دوستم داشت، هم او که عاشقم بود، هم او که تهنیت خلقتم را گفته بود... اما... اما آخر من کجا و...

در این مدت هم آنقدر احساس نورانیت و عاشقی و وصال کردم که دست رد به سینه ی دل بی تابم زد...

اما... اما... من و ناامیدی... نه! آخر مگر دلی که خودت صیقلش دادی توان دوری دارد؟! " إلهی إن أخَذتَنی بِجُرمی، أخذتُکَ بِعَفوِک... إن أَخذتَنی بِذُنوبی، أخَذتُکَ بِمَغفِرتک... وَ إن أدخَلتنِی النار، أعلَمتُ أهلها إنّی اُحِبک... إنّی اُحِبک... إنّی اُحِبک... إنّی اُحِبک... إنّی اُحبک... "

یادم رفت... لطف دیگر این زجر سفرها!... چشاندن طعم شیرین!!! صبر بود بر ذائقه ی نه چندان صبورمان...

راستی... این دل تا به کی تاب تب را خواهد داشت؟! 

پی نوشت:

1- اگر خدا بخواهد، امسال هم راهی هستم (21/12/86-29/12/86)

2- لحظه ی دیدار نزدیک است/ باز من دیوانه ام مستم/ باز میلرزد دلم دستم/ باز گویی در جهان دیگری هستم/ آبرویم را نریزی ای دل!!! 

3- خدایا! صبوری تا به کی؟! می ترسم از روزی که این بید با اندک بادی تسلیم شود! 

دخترک آرام آرام چشمانش را باز کرد، چیزی را به خاطر نمی آورد، سوزشی در دست چپش احساس می کرد... مادر با چشمانی گریان بالای سرش ایستاده بود...
با صدایی لرزان پرسید: مادر جان من کجایم؟ سرم درد می کند... چشمانم سیاهی می رود... قلبم تیر می کشد... آه قلبم... کم کم داشت به خاطر می آورد حادثه ای که او را اینگونه بی تاب و مادر را گریان ساخته بود.
خبر بی اندازه دردناک بود؛ امید زندگیش... پناه کودکیش... پدر مهربانش... زیر رگبار تیر دشمن...
" مادر بگو که من اشتباه می کنم، بگو که کابوسی بیش نبوده، بگو که پدر می آید! "
" دخترکم! امیدوار باش "
... و امید تنها واژه ای بود که او را و مادر را سر پا نگاه داشته بود تا آن روز باور نکردنی!
پدر آمد! پُر غرور و سر بلند... با زخم هایی که می گویند: " بوسه گاه فرشتگان خداوند است! "
اینک با وجود اینکه سال ها از آمدنش می گذرد، هر سال خاطرات بودنش را مرور می کند، خاطراتی که او را می برد تا مرز جنون و جانبازی و دلدادگی!

پی نوشت:
1- زمانه خواست تو را ماضی بعید کند/ ضمیر سوم غایب کند، شهید کند/ شناسنامه ی درد تو را کند تمدید/ تو را اسیر زمین مدتی مدید کند... حق خواست تو را قبله ی حاجات کند/ با تو به شهید هم مباهات کند/ گویند به دیدار خدا رفت شهید/ هر لحظه خدا خواست تو را شهید کند...

2- این روزها همه جا صحبت از اردو ست، آن هم از نوع جنوب! دعا می کنم بطلبندم/مان...

هیچ وقت یادم نمی رود « آن مرد در باران آمد » کتاب فارسی هفت سالگی را... نمی دانم جناب فارسی در آن روز های گرگ و میش کودکی چه دیده بود که خبر آمدنش را چُنین با افتخار جار می زد! اما این را می دانم که بعد از روز های هفت سالگی خیلی چیز ها فهمیدم؛ این که فعل جمله را از گذشته به آینده تغییر دهم « آن مرد در باران خواهد آمد! »... این که چرا همیشه کلمه ی انتظار غلط املایی مشق هایم بود... این که چرا معلم مان آن روز آخر دفتر مشقم نوشت: 313 بار تکرار شود!... و اینگونه بود که دفتر دلم پُر شد از وعده ی آمدن او...

پی نوشت:

* دعا کنید رسد آن زمان که یار بیاید/ بهار باغ جهان، زینت بهار بیاید/ دعا کنید دعایی که آفتاب درخشان/ به سرپرستی گل های روزگار بیاید/ قیامتی کند از قامتش به پا که گویی/ معاد روشن انسان در این دیار بیاید/ کتاب عشق گشوده «و ان یکاد» بخوانید/ دعا کنید که آن یار غمگسار بیاید... اللهم عجل لولیک الفرج

سجاده ام را که باز می کنم عطر یاس های سپید حیاط مادربزرگ فضای ذهنم را پُر می کند... گم می شوم در بوی نان و ریحان و شب های جمعه... کبوتری می شوم با بال های شکسته که آرزوی آشیانه ای از قطرات شبنم را دارد به همان پاکی و زلالی... آرام دست نوازشی بر سر کبوتر دل می کشم و پروازش می دهم تا آسمان ندامت ها... همان جا که سرآغاز تولدی دوباره است...

پی نوشت:

* من گدا و تمنای وصل او هیهات/ مگر به خواب ببینم خیال منظر دوست/ دل صنوبریم همچو بید لرزان است/ ز حسرت قد و بالای چون صنوبر دوست...

خوب یادم هست...
آن روز ها که تنها دغدغه ی زندگیت دست شکسته ی عروسک مخملیت بود، صبور تر بودی!
آن روز ها که منتهای دوریت از خانه باغ سیب همسایه بود، نزدیک تر بودی!
آن روز ها که دل در گرو عشق داشتی، مهربان تر بودی!
آن روز ها که نهایت آرزویت لحظه ای آرمیدن در آغوش دلدار بود، عاشق تر بودی!
آن روز ها که تنها دلخوشی ات تقاضای اندکی سهم بیشتر از محبت اطرافیان بود، لطیف تر بودی!
آن روز ها که هنوز دود این شهر سیاه دریچه ی دلت را سد نکرده بود، سرخ تر بودی!
آن روز ها که هنوز این آسمان خراش های بی وجدان آسمان دلت را محدود نکرده بود‍، آبی تر بودی!
روز ها رفتند و تو ذره ذره کم شدی...دور شدی... نامهربان شدی... سنگدل شدی... سیاه شدی...
روزگار غریبیست نازنین! کاش روزگار آنقدر غریب بود که می شد درد را از چروک دل سنگی اش فهمید...
آیا کسی هست که مرا به دوران خوش انسان بودن برگرداند؟!

پی نوشت:

1- وقت بیداریست... وقت سر زدن به دشت زندگی و درو کردن خاک قسمت است... صبح می آید... نرم و آهسته... به نرمی پر پروانه... به آهستگی پای آرامش... صبح می آید...

2- این روز ها غرق شدن در لحظه هایی که ندارمت، که نیستی، بیشتر آزارم میدهد، نازنین! این روز ها دلم تنگ شده برای عابری که مُهر سکوتم رابشکند، نازنین!

دوستی می گفت:

در خواب دیدم کودکی مادر می خوانَدَم! و من شادمان از حس پاکی که تمام سال های کودکی و نوجوانی و جوانی در آرزویش بودم... آری سال هایی که خود فرزندی بیش نبودم آرزوی مادر شدن داشتم و اینک... افسوس!

صدایم میزند... می خواهد در آغوشم آرام گیرد... باورش نکردم، رویایش خواندم... آخر مگر نه اینکه نبودش او را از من گریزان ساخته بود! مگر نه اینکه او در دادگاه انصافش، به جرم گناه ناکرده، حکم جدایی را امضا کرده بود! مگر نه اینکه او با رها کردنم نقش زنانه ام را زیر سوال برده بود! مگر نه اینکه...

چه می گفتم؟! کودک را... صدای گریه اش بلند تر شده... آه، عزیزکم، مروارید چَشمانت مرهمی ست بر آتش قلب زخمی ام. از من مخواه جویبار دیدگانت را قربانی کویر تشنه ی سینه ام گردانم...

ناخودآگاه دستی بر سر و رویش می کشم، می بویمش، می بوسمش... شگفتا!!! با چشمانی زلال نگاهم می کند... او تشنه ی محبت است و من سمبل ایثار... او زائیده ی درد است و من وسیله ی درمان... او فرشته ی وصل است و من... مادر... هم او که بهشتی زیر پایش است!

در آغوش میگیرمش! شاید گرسنه است یا شاید دلتنگ است و گرسنگی را بهانه ای ساخته برای هم نوایی با موسیقی ِ شور انگیز قلبم! او شیره ی جانم را می مکد و من همه ی عشق و محبت مادرانه ام را نثارش می کنم...

پروردگارا! چشمانش با دلم سخن می گوید، همان چشمان زلال:: زندگی رویا نیست... زندگی زیبائیست... می توان بر درختی تهی از بار زدن پیوندی... می توان در دل این مزرعه ی خشک و تهی بذری ریخت ::

مادرم! تمام شور زندگیم، فدای نگاه دلسوزانه ات

پی نوشت:

1- گاهی آنقدر کوچک می شویم که گمان می کنیم میتوان عشق خداییشان را با لبخندی خرید! زهی خیال باطل! او معامله ای خدایی کرده است و ما با فکر زمینیمان پاداش میدهیم... هر چند همیشه خنده مان را خریدار است با بالا ترین قیمت...

2- بهانه ای بود تا بگویم دوستت دارم، حتی اگر روزت نباشد!

شب است و من تنهایم... شبی مثل همه ی شب های گذشته... آنقدر تنها که گاهی گذر زمان را حس نمی کنم، گویی در گودالی سیاه گیر افتاده ام! هر از گاهی آسمان هم آغوشی ستارگانش را چشمک می زند... گویی او هم تنهاست و شاهد عشق بازی هر شب ستارگانش... اما نه! چه می گویم! ماه با اوست... همچون مرواریدی درخشان در صدف سیاه شب... باور نمی کنی؟! خودم شنیدم، آن شب که قطره های باران میهمان ناخوانده ی گودال سیاهم بود و من ذخیره می کردمشان برای روز های بی آبی... آن شب که ماه خوشحال بود از پرده ی مه آلودی که در برابر دیدگان زمینیان قد برافراشته بود! یک آسمان شب بود و او... یک آسمان شور بود و او... یک آسمان عشق بود و او...
او هم گذر زمان را حس نمی کرد، اما او در اوج لذت بود و من در عمق ذلت!!!
حسی تلخ در اعماق وجودم نهیب می زد که این خوشی دوامی نخواهد داشت! با طلوع فجر معشوقه ای آتشین در انتظار عشق آسمانیش خواهد بود...
.
.
.

صدایی در گوشم زمزمه می کند: « وَ عَلَیْکَ بصَلوةِ اللّیْل!
                                                        وَ عَلَیْکَ بصَلوةِ اللّیْل!
                                                                    وَ عَلَیْکَ بصَلوةِ اللّیْل! »
.
.
.
باید برخیزم... صدایم میزند... شیطانی رها نام نمیگذاردم!... باید برخیزم...

پی نوشت:
1- یادمان باشد بارش باران زمانیست برای هم آغوشی ماه و آسمان!

2- پری بودی و با من ناز کردی/ به ناز و عشوه عشق آغاز کردی

3- چند ماه سکوت فرصتی بود تا بهتر ببینم نادیده های زندگیم را...